چرا باید آدم‌کُش‌مان را ببخشیم؟
همیشه رابطه‌ام با پدرم شکرآب بوده. از زمانی که یادم می‌آید همیشه تلاش نافرجامی کردهام تا حالی‌اش کنم چرا خرابیم؟ چه‌طور زخمی‌ام کرده؟ و چرا اصلا خودش زخمی است؟
امروز اما در سی‌ویک سالگی دیگر رها کردهام. تلاش برای درمان کسی که خودش قصدی برای درمان ندارد، اتلاف انرژی است و سبب سرخوردگی.
زخم زدن نشانه‌ی زخمی بودن است. و اغلب آدم‌های پیرامون ما زخمی‌اند. کینه به دل گرفتن از این آدم‌ها، نمک روی زخمِ خودمان پاشیدن است.
این بینش که کسی که زخم زده، خودش زخمی است، و کسی را نداشته تا زخمش را مرهم کند، و برای همین زهرش را روی دیگران می‌ریزد، خودْ تسکین بزرگی است.
این به‌معنی حق دادن به ایشان یا ستم‌پذیری نیست، بلکه یعنی می‌توانیم با این آگاهیْ از زخم‌هایشان در امان بمانیم.
التیام‌بخش‌ترین مزیتِ گُذر از زخم‌زنندگان این است که تلاش و عشق آدم متمرکز می‌شود روی خودش، و این دلنشین‌ترین احساس دنیاست.
جستارهای پیشنهادی:
