روزهایی هست که آدم دلش میخواهد به عقب بگردد. به زمانی که رویدادی رخ نداده بود، به ویژه اگر این رویداد نتیجهی تصمیم و دخالت خودمان باشد.
آدم احساس شرم و حماقت میکند. چرا چنین نابخردانهای انجام داده.
اما چنین رفتارهایی هرگز به معنی حماقت یا همهوشی نیست، حتی اگر چنین احساسی داشته باشیم. این رویدادها صرفا نشاندهندهی تمایل ما به رشد و پیشرفت هستند.
پذیرش زندگی چیست؟
هیچ راهی جز پیشروی وجود ندارد. هر گونه متوقف شدن یعنی تصادف وحشتاک جریان زندگی با تو. جریان زندگی سر ایستادن ندارد. پس اگر حتی دنبال خروجی هستی، باید به خروجی بعدی برسی، دیگر خروجی قبل را فراموش کن.
پذیرش زندگی یعنی ادامه دادنش تحت هر شرایطی و عدم پذیرش زندگی چیزی نیست جز داستانهای دلهرهآوری که توی ذهنمان برای خودمان از زندگیمان تعریف میکنیم که باعث میشود از ترس یکجا خشکمان بزند.
جستار مرتبط: