وقتی به امیدی اقدامی صورت می‌گیرد، در واقع تمرکز از روی «اقدام» برداشته شده و روی «امید و دستاورد» گذاشته می‌شود. این کار همان‌قدر که ممکن مفید واقع شود، همان‌قدر هم خطرناک است.
امید یعنی آرزومندی تحقق یک دستاورد. وقتی «به امیدی» کاری انجام می‌شود، آرزوی تحقق یک دستاورد در سر پرورانده می‌شود. حالا چرا امید خطرناک است؟ به این خاطر که چه آن امید دستاورد محقق بشود، چه نشود، حال آدمی خوب نمی‌شود و آرامش در پی‌اش نمی‌آید.
این واقعیت و طبیعت بشری است. این دستاوردها و رویاهای محقق‌شده نیستند که حال آدم را خوب کرده و بهش آرامش می‌دهد. این خطرناک‌ترین سوتفاهم بشر در شناخت خودش است. فرض کنید رویایی زندگی‌تان مهاجرت است. با غم غربت چه می‌کنید؟ فرض کنید دوست دارید مسئولیتی مهم به دست بیاورید، با استرس سنگین آن مسئولیت چه می‌کنید؟
بنابراین، تمام دستاوردهای شما با تسامح می‌توان گفت که میزان مساوی‌ای از خوبی و بدی در خود دارند و دل بستن بهشان تکیه بر باد کردن است.
کار بهتر پس چیست؟
تنها یک چیز در زندگی وجود دارد که همواره می‌تواند متضمن آرامش و همزمان دستاورد شود و آن هم تمرکز و توجه خود روی خود فرایند اقدام است. این اقدام است که هرگز نباید متوقف شود. این اقدام است آرامش می‌دهد. نه یاد و خاطره اقدامات گذشته یا دستاوردهای حاصله از آنها نه. اقداماتی که امروز انجام می‌دهیم.
به دستاوردهای ده سال گذشته‌تان نگاه کنید. کدام یک را هر روز صبح مرور می‌کنید و غرق افتخار به خودتان می‌شوید. برای من که خیلی کم است. اگر در روز کار و اقدام ارزشمندی انجام ندهم، دنیا را هم دیروز فتح کرده باشم، باز ممکن است حالم بد شود.
مسئله مهم و حیاتی این است انجام اقدامات ارزشمند در زندگی ترک نشود. پیشنهاد می‌کنم در ارزش‌ها بیشتر بخوانید و بدانید. تعهد به ارزش‌ها چیزی است که زندگی را نجات می‌دهد.
جستار مکمل:
