هر بار تماشای این نقاشیِ رنه ماگریت مرا مسخ و محسور می‌کند. نامش را امپراتوری نور گذاشته.
اولین کلماتی که با هر مواجهه در ذهنم ردیف می‌شوند «گرمای خانه‌ی کودکی» است؛ چیزی که از تجربه‌ام دور است، یا اگر زمانی هم بوده، دیگر یادم نمانده.
اما هر تماشا، مثل نوشتن، تجربه‌ی نیابتیِ لذتِ خانه‌ای نورانی را برایم زنده می‌کند، خانه‌ای با چراغی زیبا در غروبی دلگیر؛ خانه‌ای با آدم‌هایی روشن در شبی تاریک؛ لذتِ بارتابِ زیبایی در آبیِ آبگیر.
جستارهای پیشنهادی:
- به خاطر یک مشت کلمه | جمله‌ای از ژان پل سارتر
- به عشق زبان و کلمه
- زیستن با ادبیات | جستاری از زیدی اسمیت
- فقط زورهایی که می‌نویسم | جستاری از آرتور کریستال
- ادبیات چیست و به چه کاری می‌آید؟
- نقشه‌هایی برای گم شدن | جستاری از ربکا سولنیت
