همه در منجلابیم، ولی برخی از ما چشم به ستاره‌ها دارند.
– اسکار وایلد
فارغ از میزان و شکلش، زندگی انسانی غم‌انگیز است. دردِ فقدان همه‌شمول است. فقدان‌هایی که مطلقا هیچ کاری درباره‌شان نمی‌شود کرد. تنها کار ممکن قورت دادن تمام‌و‌کمال‌شان است.
بهشتش این است که با هر بار برخورد با این مصیبت‌ها غافل‌گیر و عمیقا متاثر نشویم. اگرچه به‌هیچ شکل نمی‌شود منکر مشکلات پیچیده و سخت برآمده از این فقدان‌ها شد. این فقدان‌ها بخش‌های مهمی از زندگی ما را به حاشیه رانده و فاسدش کرده‌اند. ما این نکبت‌ها را می‌بینیم و کاری از دستمان برایشان ساخته نیست و این عمیقا آدم را متاثر می‌‌کند.
حقیقت این است که نمی‌شود به‌طور کامل از درد فقدان کَند، ولی گویا این مسیری دائمی به‌سوی ستاره‌ی قطبیِ پذیرشِ بی‌قیدوشرط خود و پرورش شادی و رضایت و لذت در همین سیاه‌چال تاریک و نمور است.
جستارهای پیشنهادی:
