انسان نخستین نمی‌گفت می‌رم، می‌رفت.
نمی‌گفت بده. می‌گرفت.
نمی‌گفت میخوام بخورم، می‌خواست و می‌خورد.
محمد رضایی‌راد
نمایشنامه‌ی فعل
انسان امروز این توانایی را از دست داده. فکرها و صداهای تو سرمان، که ترکیبی‌اند ناموزون از تمام اثراتی که تا کنون از زندگی پذیرفته‌ایم، مانعی هستند میان ما و رفتارهای ما.
طبیعی است که آدم پیش از هر رفتاری تأمل کند، ولی مسئله‌ی حیاتی‌تر آن است که بداند و ناظر باشد چه کسی توی سرش فکر می‌کند و دستور می‌دهد. ترسناک است، ولی اغلب کس دیگری جز خودمان توی سرمان به‌مان می‌گوید چه کنیم.
آدم نباید به کسی اجازه بدهد بهش بگوید چه کند، حتی به خودش.
پی‌نوشت:
اگر به این مسئله علاقه‌مندید، این دو یادداشتِ بلند، که به ترتیب نقدهایی‌اند بر نمایشنامه‌ی «فعل» و فیلم «عجیب‌تر از داستان»، خوراک ذهنِ شمایند.
نقد نمایشنامه‌ی فعل
نقد فیلم عجیب‌تر از داستان
