زندگی معقول نیست. نمی‌توان زندگی را به شکل چیزی آرام یا یک طرح معماری انگاشت. زندگی پیش‌بینی‌پذیر و مسالمت‌آمیز نیست.
زندگی در وجود ما ذوب می‌شود. زندگی داستانِ اشتیاق است و این اشتیاق ما را به اندوه و دوگانگی محکوم می‌کند.فراتر از بودن
کریستین بوبن
یک نگاه:
اشتیاق را این‌طور می‌فهمم که گاهی آدم با ذوق کودکانه‌ای سمت چیزی می‌رود و گاهی چون کهن‌سالی کارکشتهْ آرام و غمگین از چیزها فاصله می‌گیرد.
نیروی پیشرانِ هر دو اشتیاق است؛ اولی اشتیاق به زندگی است، و دیگری اشتیاق به مرگ و نیستی.
برای هیمن، اشتیاق یعنی اندوه، دوگانگی و درک‌ناپذیری!
