روان‌درمان در فراموشی نیست، در یادآوری بدون درد است.
– زیگموند فروید
این گفته‌ی فروید گویی «حرف آخر» برای روان‌درمانی انسان است. وقتی رویدادهای کودکی هنوز در بزرگسالی ما را می‌آزارند، یعنی آدم فراموش نمی‌کند.
راه چاره را ژاک لکان داده: «برای این‌که بتوان چیزی را فراموش کرد، ابتدا باید خوب به یاد آورد.»
بنابراین، اندوه و خشم و احساسات منفی‌مان را نباید سرکوب کنیم، بلکه ابتدا باید خوب بشناسیم‌شان و بدانیم از کجا آمده‌اند. ابتدا باید حسابی برایشان درد بکشیم و سوگواری کنیم. باید خوب به‌شان فکر کنیم.
این فرایند با افزایش تاب‌آوری ما تمام می‌شود. ممکن است زمانی برسد که خاطره هنوز باشد، اما دردش فروکش کرده باشد.
حمیدرضا صدر در کتاب از قیطریه تا اورنج کانتی می‌گوید: «گاهی دردها روی هم تلنبار می‌شوند و گاهی یک‌دیگر را خنثی می‌کنند.» وقتی زیاد درد می‌کشیم، گاهی یک درد تازه می‌تواند موهبتی باشد برای افزایش تحمل‌پذیری‌مان.
در نهایت، برای روان‌درمانی باید به دردهایمان فضا بدهیم که باشند، ولی زیستن با شادابی را فراموش نکنیم و بگذاریم چراغ راه‌مان باشد.
انسان اندوهش را فراموش نمی‌کند
بلکه خود را وادار می‌کند
آن را تاب بیاورد.
– ژرژ ساند
جستارهای پیشنهادی:
