عاشق رالف والدو ارمرسون شدم با این جمله‌اش:
لذت‌ترین‌بخش چیزهای زندگی اتفاقی رخ می‌دهند و محصول محاسبات دقیق نبوده‌اند.
درس‌هایی از رنج
زندگی فشار زیادی بر آدم می‌آورد تا متلاشی‌اش کند. والدو امرسون به نقل زیست‌شناس می‌نویسد که جنین از یک نقطه شروع به رشد نمی‌کند، بلکه از حداقل از سه نقطه‌ی مختلف رشد آغاز می‌شود. اگر جنین آن موقع خودآگاهی داشته باشد، دیوانه نمی‌شود؟ فکر نمی‌کند این چطور رشدکردنی است که از در سه نقطه‌ی مجزا هم کار می‌کنند. نگران نمی‌شود نکند این سه به یک‌دیگر نرسند؟ این فکر و خیال دیوانه‌اش نمی‌کند نکند اصلا قرار نیست رشد کند، وگرنه این وضع بزرگ شدن است؟ حتما تقصیر مادرم است، درست تغذیه نمی‌کند. شاید هم کم‌کاری از پدرم بوده!
رشد فردی و رنج
این دقیقا حکایت رشد فردی است. زندگی انسان از جهات مختلف به شکل موازی در رشد است و آدمی درست و دقیق درک نمی‌کند چه رخ می‌دهد. آدمی آنقدر به سازِکار زندگی اشراف ندارد که بداند که الان در مرحله‌ای از رشد است و چه نیروهای دیگری در چه مکان‌های دیگر در حال رشدند که موقع‌اش قرار است به‌اش برسند. امرسون در نتیجه‌گیری رشد چندگانه‌ی جنین می‌گوید این‌گونه فشارهای زندگی را تاب بیاورید.
در رمان زوربای یونانی راوی بی‌نام داستان می‌گوید روزی دید که پروانه‌ای تلاش می‌کرد از پیله‌اش خارج شود، ولی نمی‌توانست. او کمکش کرد تا پروانه خارج شود، ولی به دلیل این‌که زودتر از موعد از پیله خارج شده بود، دیگر بی‌جان شده بود. راوی می‌گوید: آن جسد کوچک سنگین‌ترین بار روی دوشم است.
شیوه‌ی درست مواجهه با مشکلات و رنج‌های زندگی
البته این به معنی بی‌تفاوتی نسبت به مشکلات نیست. اتفاقا نباید از آن سوی بام افتاده و بی‌عار بود. مسئله واکنش درست به مشکلات است. هر مشکلی شرایط خاص خودش را دارد و قاعدتا واکنش خاص خودش را می‌طلبد.
تجربه‌ی من هم صبوری است. یعنی به محض بروز مشکل یا مشاجره با کسی نباید سریعا وارد بحث شد. کمی به خودمان زمان بدیم. کمی فکر کنیم. کمی پیاده‌روی کنیم و بهتر از همه کمی درباره‌اش بنویسیم. این‌طوری ابعاد مختلف و عوامل دخیل در مشکل را بهتر می‌شناسیم و این احتمالا واکنش بهتر را بیشتر می‌کند.
دقت می‌کنید که این زمان زمان بی‌عاری و انعفال نه تنها نیست، بلکه بسیار فعالانه سپری می‌شود. این رویکرد در برابر مشکلات استقامت روانی بالایی را می‌طلبد. یعنی شما نه تنها باید آن مشکل را تحمل کنید، دم برنیاورید، هیجان‌تان را مدیریت کرده و واکنش هیجانی نشان ندهید، بلکه باید تازه بروید از نیروی عقل و استدلال‌تان استفاده کنید و ساختمان و معماری مشکل را بکشید. با این استعاره می‌فهمیم نوشتن چه جایگاه درستی در درک مشکلات دارد.
تحمل رنج در کنار تامل در رنج رویکرد و راهبردی است سازنده برای رشد فردی. البته که آسان نیست و نیاز به تمرین دارد. اما هر چه این عضله قوی‌تر باشد، زندگی بهتری خواهید داشت.
